ARANIZDA ÇOCUK SEVMEYEN VAR MI?

         Işıl ışıl parıldayan gözlerin derinliklerinde, bizimkine pek de benzemeyen bir dünya gizlidir. Yalan, riya ve hayatı toptan bir kabul ediş yoktur bu bakışlarda. Daima sorular sorular…

         Belki birkaç ay olmuştur konuşmaya başlayalı, dağarcığında üç beş kelimecik vardır belki. Ama mutlaka bu kelimelerden biri “Ne?” sorusudur. Dokunduğu, gördüğü her varlığın adını bilmek ister ve ne işe yaradığını da. Zamanla sorular artar “Neden”ler “Niçin”ler girer hayatına, tabi bizimkine de. Artık o minik zihin yaşadığı dünyayı çabucak anlamaya ve çıkardığı her anlama kendinden de bir şeyler katmaya çalışmaktadır. Çalışmak ne kelime bunun için çırpınır adeta. Yıllar geçtikçe sorular daha da karmaşık bir hal alır. Bizim ona sunduğumuz bu kalıplaşmış doğrularla dolu dünyayı sevmemeye başlar, ardından hayatı sorgulamaya koyulur.

Bu durumda yapabileceğin iki şey vardır genelde,O minik kâşifin elinden tutup, yaşamı keşif yolunda birlikte ilerlemek, bir yandan yol arkadaşına rehberlik ederken diğer yandan onun ilgi ve yeteneklerini fark edip kendi hayatını da onunkini de zenginleştirmektir doğru olan. Ama ‘Ben bu kadar sıkıntıya girip yoramam kendimi’. dersen yok sayacaksın yanındaki ışıltılı bilmeceyi. Asla doğru bildiklerinden tavizde bulunmayacaksın. Her lafını ağzına tıkıp seni ve kimin koyduğu belli olmayan o kuralları çiğnemesine asla izin vermeyeceksin. Her şeyiyle yaşadığın çevrenin doğrularını dayatacaksın. Önceleri zor olacak tabi bu mücadele, ama sakın yılma savaşmaya devam et hep sustur onu hep yargıla. Yeni yeni icatlar çıkarmasına asla izin verme eskiler neyinize yetmiyor sizin.” Çocuk dediğin …” diye başlayan nice cümleler kur ve ona kendini ifade etmesi için fırsatlar tanıma. Komşuyla edeceğin iki kelamın arasına girmesine, izlediğin diziyi bölmesine ve seni sorularıyla boğmasına katiyen müsaade etme. Ayşe Hanımın oğluyla Mehmet Beyin kızıyla mukayese et onu ve girdiği sınavların sonuçları akşam sohbetinizin tek konusu olsun. Sıkı sıkıya tembihle de sınıfta yaramazlık yapmasın, sırasında akıllıca oturup “çiçek” olsun. Öğretmeni her şeyin en doğrusunu bilir, ne haddine onu yargılamak. Anlatılanın dışına çıkıp kafasını başka şeylerle meşgul etmesin. Herkesle birlikte gülüp, aynı anda sussun. Sınıfta anlatılanlar yeter de ona artar bile, o yalnızca test çözsün. Sen evde, öğretmeni okulda iş birliği içinde uğraşın. Ta ki onu diğer insanlardan ayıran farklı nesi varsa hepsi tükenene kadar. Sen yılma, göreceksin bir zaman sonra bu sorular tükenecek, artık seni zorlayan tek hareketi, tek isyanı olmayacak. Belki içindeki öğrenme aşkıyla birlikte onu var eden her şeyi öldürmüş olacaksın ama olsun, sorular bitmiştir.

Sorular bitmiştir, her şey bitmiştir

    ******************************************************

         Şimdi tekrar soruyorum, o bilindik reklâm filminden esinlenerek “Aranızda çocuk sevmeyen var mı?” Olumsuz yanıt vereceğinizi pek sanmıyorum. Evlerimizin sokaklarımızın neşesi süsüdür çocuklarımız. Geleceğimiz, umutlarımız alın terimizin anlamı, akşamları evlerimize koşarak gitme nedenimizdir. Canımızdır, candan içe neyimiz varsa “O”dur. Dil, din, ırk ve renk ayırımı yapmadan hepsini basarız sinemize. Çocuklar, bizim çocuklarımız, bu dünyanın çocukları…

         Prof.Dr. Nuray Sungur hanımefendinin tabiriyle “Işıltılı Bilmeceler” dir onlar. Her çocuk yüreğinde ve zihninde taşıdığı farklılıklarla bir armağandır bu dünyaya. Anlaşılmayı keşfedilmeyi bekler. İlk kelimelerinden bazılarının soru ifade etmesi de bu yüzden sanırım. “Bak ben sana senin dünyanla ilgili her şeyi soruyorum seni ve bu çevreyi tanımaya çabalıyorum. Lütfen sen de yap aynısını, bana beni sor, tanımaya çalış inan ki sana sunacağım nice güzellikler var. Ben bir ışıltılı bilmeceyim, çöz beni.”diyor her haliyle.

                                            DİL SANATLARI ÖĞRETMENİ

                                       DİLEK ÜNAL